<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- data-ad-client=pub-8069393761167719 --> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d20801606\x26blogName\x3d7Monkeys\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://7monkeys.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://7monkeys.blogspot.com/\x26vt\x3d-6179638430644425932', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

လမ္းဆုံလမ္းခြ

0 comments | Thursday, October 19, 2006

စိတ္ေတြလြင့္ေနပုံမ်ား စြန္ေတြေလဟုန္စီးၿပီး ေကာင္းကင္မွာ ဝဲေနသလုိမ်ဴိး ဝဲခနဲ ဝဲခနဲလြင့္ေနေတာ့သည္ဲ။ သူမေရာက္ခ်င္တဲ့ လမ္းဆုံလမ္းခြကုိ ဒီလုိမ်ဴိးေရာက္လာရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္လြင့္တာ အဆုိးရြားဆုံးဘဲၿဖစ္မည္။ တခါတေလေတာ့လည္း မၿမင္ရေသာ ကံႀကမၼာဆုိတာေၿပာရခက္ သည္ပင္။ ဘာလုိ႔မ်ား ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္လမ္းေလာက္ အပုိမေပးတာလည္း လုိ႔ အဲဒီကံႀကမၼာဆုိတာႀကီးကုိ သူမည္သုိ ့ပင္ ေစာဒကတက္ေစကာမူ သူ႔ကုိ နည္းနည္းေလးေတာင္ မ်က္ႏွာသာေပးမႈဆုိသည္မွာ သူ႔ဘဝတြင္မရွိခဲ့ပါ။ ဘယ္လမ္းကုိေရြး၍ ဘယ္လမ္းကုိေလွ်ာက္ရမည္ကုိ သူေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိထုနဲ႔့ထည္နဲ႔ အၿမဲလုိလုိဖိႏွိပ္ထားတဲ့ သူသိပ္သေဘာမက်ေသာ ေက်းဇူးတရားမ်ား၊ သူ႔ကုိဆုိလွ်င္အားကုိးတႀကီး နဲ႔ႀကည့္တတ္ေသာသူ၏ အိမ္သူသက္ထား၊ ေနာက္ေဖးထဲက မိသားစုေႀကာင္အိမ္ေလး၊ သူအလြန္မင္းခ်စ္ရေသာ သူ႔သမီးေလး၏ ဝုိင္းစက္စက္မ်က္လုံးေလး အစရွိသည္တုိ႕က သူမသြားခ်င္ မေလွ်ာက္ခ်င္ေသာလမ္း ကုိ မေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေအာင္ အၿမဲလုိလုိတြန္းအားေပးႀကသည္မွာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလြန္အကၽြံဆုိးရြားလြန္းလွသည္။ တခါတေလ သူ အစြမ္းကုန္ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ၿပစ္လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး ေတာ့ အရင္တုန္းကအတုိင္းပင္ အံႀကိတ္မ်ဴိသိပ္ခါ ေဖ်ာ့ေတာ့လုိက္ရသည္ပင္။ ဒီခံစားခ်က္ ေတြကု ိလုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္ေတြကုိ သြားေၿပာလွ်င္ သူ႕ကုိၿဂဳိလ္သားတစ္ေယာက္လုိ ႀကည့္ၿပီး ဝုိင္း ရယ္ေမာႀကမည္ကုိလည္း သူက်ိန္းေသသိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မသြားခ်င္တဲ့လမ္းကုိ ဘဲ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ သူေလွ်ာက္ရေတာ့မည္ဆုိသည္မွာ လဲ အရင္အခါေတြ အတုိင္းထူးမၿခားနား ပင္ၿဖစ္သည္။ ၿပီးရင္ သူဒါေတြကုိ ခဏတၿဖဳတ္ေမ့ႏူိင္ဖု႔ိ အရက္ဆုိင္သြားရဦးမည္။ သူ႔ကုိယ္သူ လိမ္ႏူိင္ဖ႔ုိ အရက္ေသာက္ၿပီး အားေမြးရဦးမည္။
အခုတေလာ သူအသက္႐ႈရသည္မွာ ေရွာေရွာရႈ႐ႈႏွင့္ မေၿပၿပစ္ေတာ့၊ ႐ႈလုိ႔သိပ္မဝေတာ့။ ႐ႈလုိက္တုိင္းတစ္ဆုိ႔တစ္ဆုိ႔ နဲ႔ ႀကပ္လြန္းလွသည္။ ညညမက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ေၿခာက္လွန႔္တတ္တ့ဲ တေစၦလုိလုိ ဘာလုိလုိ အေကာင္ေႀကာင့္ သူဒီလုိ အသက္႐ႈႀကပ္ၿခင္းမ်ားလားလုိ ့ မေတြးခ်င္ပါ။ က်န္းမာေရးေႀကာင့္လုိ ့ဘဲ ဘာသိဘာသာ ေတြးၿပီး စိတ္ေၿဖေနရသည္။ အဲဒီတေစၦေကာင္ကလဲ သူ႔ကုိ မဟားဒယား ၿခိမ္းေၿခာက္လြန္းလွေတာ့ ညညအိပ္ရမည္ကုိ သူတၿဖည္းၿဖည္း ေႀကာက္လာသည္။ ဒါတကယ္ေတာ့ မၿဖစ္သင့္မွန္း သူသိသည္။ သူမ်ားေတြလုိ သူလည္းအလြယ္တကူ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ႈ႐ႈထမင္းစားေရေသာက္ ၿဖစ္သင့္သည္။ အားလုံးလဲ ဒီလုိပါဘဲ ဟု သူေၿဖသိမ့္ႏူိင္ရမည္။ အဲဒီလုိ မၿဖစ္သည့္အၿပင္ သူ႔ စိတ္လြင့္မႈအေၿခအေန က တေန႔တၿခား သာ၍သာဆုိးဆုိးလာသည္ ကုိ သူလက္မခံခ်င္ခံခ်င္ နဲ ့လက္ခံရသည္မွာ အလြန္ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေကာငး္လြန္းလွသည္။
သူငယ္႐ြယ္စဥ္တုန္းက စိတ္ကူးထားခဲ့တဲ့ ဘဝအိပ္မက္သည္ အခု ႀကဳံေတြ႕ရေနတဲ့ ဘဝမ်ဴိးမဟုတ္။ သူ႕အိပ္မက္တုိ ့သည္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာက ခ်ယ္မႈန္းထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားအတုိင္း အေရာင္ေသြးစုံလင္စြာႏွင့္ေတာက္ႀကြားဝင့္ဝါလြန္းလွသည္။ သူ႐ွင္သန္ႀကီးၿပင္းေနထုိင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ မည္သုိ႔ မည္ပုံ ေၿပာင္းလဲၿပစ္မည္ ၊ မည္သုိ ့မည္ပုံ အလွဆင္ ၿပစ္မည္ အစ႐ွိေသာ သူ႔အိပ္မက္တုိ႕သည္ ေဆြးေၿမ့ေဟာင္းႏြမ္းသြားေသာ ႏွစ္မ်ားနဲ႔အတူ စုံးစုံးၿမႈပ္သြားခဲ့သည့္အၿပင္ သူ႐ြံ႐ွာေေသာ ယႏၱယားတစ္ခု၏ ထူးမၿခားနား စက္သြားတစ္ခုအေနနဲ ့သူ လည္ပတ္ေပးေနခဲ့ရၿပီ။ သူ႔ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းေရာင္ရင္းမ်ားသည္လည္း သူ႕လုိပင္အေရခြံေတြ ေၿပာင္းခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္နဲ႔ ့အတူသူတုိ႔ အားလုံးရဲ ့ ၿဖဴစင္မႈေတြလည္း စြန္းေပေနတဲ့အက်ၤ ီလုိ ညစ္ႏြမ္းခဲ့ၿပီ။ အားလုံးသည္ သူ႔လုိ မ်ဴိး၊ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေပၚတြင္ေတြ႔ ေတြ႕ေနရေသာ သာမာန္ ႐ုံးဝန္ထမ္းတဦး၊ ဒါမွမဟုတ္ စားေသာက္ဆုိင္တြင္ ပန္းကုံးအေၿမာက္အမ်ား စြပ္ေပးေနတဲ့ ပုံစံတူ အေရာင္မကြဲ စီးပြားေရးသမား မ်ားၿဖစ္ကုန္ႀကေလၿပီ။ သူတုိ႔ ့၏ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္းခုန္ခဲ့ေသာ အၿဖဴေရာင္ ရင္ခုန္သံမ်ား ရပ္ဆုိင္းသြားသည္ကုိသိလုိက္ရသည္မွာ သူ႔အတြက္ နာက်င္ခံခက္လြန္းလွသည္။ သူတုိ႔ နဲ႕လည္းသိပ္မေတြ႔ၿဖစ္ေတာ့။ မေတြ႔ခ်င္ ဆုိသည္က ပုိမွန္ေပလိ္မ့္မည္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အုိးတုိးအန္းတန္းမ်က္ႏွာေတြနဲ႕ ဟန္လုပ္စကားမေၿပာခ်င္ေတာ့။ ဒီလုိနဲ႔သူတစ္ေယာက္ထဲ တၿဖည္းၿဖည္းေနသားက်လာခဲ့သည္။ အခုလက္႐ွိ ၿဖစ္ပ်က္ေနသည္ ကုိ သူ ၿငီးေငြ႔လြန္းလွၿပီ။ သမီးေလး သာမရွိရင္ သူလုပ္ခ်င္ရာကုိလုပ္ၿပစ္ခ်င္လွၿပီ။ ထားပါေလ။ေလာေလာဆယ္ ေနာက္ထပ္ အရက္တခြက္ေသာက္ၿပီးရင္ေတာ့ သူအိမ္ၿပန္ရမည္။ သူနည္းနည္းေရခ်ိန္ကုိက္ၿပီးမူးလာသည္။ ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္တရက္ကုိ ဟန္လုပ္၍ၿဖတ္သန္းရေတာ့မည္။ သမီးေလးၿမန္ၿမန္ႀကီးသိပ္ေကာင္းမည္ ဆုိတဲ့အေတြးကုိ ၿဖတ္ခနဲ ေတြး မိေတာ့ သူ႔ရဲ႕စိတ္မ်ားတဖ်တ္ဖ်တ္တုန္ခါလာသည္။ လႈပ္႐ွားလာေသာ စိတ္အစဥ္ကုိ သူထိန္းမရေတာ့။ ေခါင္းကုိ ေမာ့ၿပီး ရင္ေခါင္းသံနက္နက္နဲ ့သူေအာ္ရယ္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း ရယ္သံနဲ ့အၿပဳိင္လွိမ့္ဆင္းလာသည္။ သူဘာဆုိဘာမွ မၿခဳပ္တည္းခ်င္ေတာ့ပါ။ ခဏေလာက္ေတာ့ လြတ္လပ္သြားသလုိခံစားရသည္။ သူ႔ကုိလာလာ ဒုကၡေပးတဲ့ အိပ္မက္ထဲက တေစၦကုိ သမီးေလးအတြက္ အဲဒီလမ္းကုိ ေ႐ြးခဲ့တာလုိ ့သူေၿပာမည္။ ထပ္ခါတလဲလဲ ေၿပာရင္ နားလည္ေလာက္မည္ဟု သူထင္သည္။သူအိမ္ၿပန္ေတာ့မည္။စာက်က္ရင္း သူၿပန္အလာကုိ ေစာင့္ေနသည့္ သမီးေလးပါးကုိ နမ္းခ်င္လွၿပီ။ သူ႕ရင္ထဲကဒဏ္ရာေတြကုိ သမီးေလးရဲ ့တုံ႔ၿပန္အနမ္းကဘဲ ကုသေပးႏူိင္လိမ့္မည္။ သမီးေလး ေဖ့ကုိ မမုန္းနဲ ့ေနာ္လုိ ့ တီးတုိးေရ႐ြတ္ရင္း၊ လြင့္ေမ်ာေနေသာ စိတ္အစဥ္ကုိ ခ်ဴပ္တည္းရင္း၊ သူ၏ နားခုိရာအသုိက္သုိ ့ေၿခဦးတည့္လ်က္…..

posted by သက္စံ
at 8:44 PM Permalink