<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- data-ad-client=pub-8069393761167719 --> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d20801606\x26blogName\x3d7Monkeys\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://7monkeys.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://7monkeys.blogspot.com/\x26vt\x3d-6179638430644425932', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

လက္အုပ္ရွိခုိးေမာ္ဖူးရမယ္

0 comments | Sunday, December 03, 2006

ကုိသံခဲ စာေတြထဲက ရွိခုိးကန္ေတာ့တာကုိဖတ္ၿပီးေတာ့ အေတြးနယ္ ေတာ္ေတာ္ကုိ ခ်ဲ႕မိတယ္။ သူက ဒီလုိေရးထားလုိ႔ပါ။
တပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးေတြလာရင္ ႒ာနဆုိင္ရာနယ္ပယ္အသီးသီးက လူေတြ၊ ရပ္မိရပ္ဖေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြ က သူူတုိ႔ကုိ လက္အုပ္ရွိခုိးရတယ္ဆုိတာကုိေရးထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားၿဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အဲဒီစာဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာတုန္းကခံစားရတာေတြေတြးရင္းေတြးရင္း အသည္းနာလာမိတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းမွာတုန္း က ကၽြန္ေတာ္ရယ္ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက စာနည္းနည္းပါးပါးေတာ္ေတ့ာ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေတာ့ အတန္းပုိင္ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆန္ထဲ မွာေရာတဲ့ႀကြက္ခ်ီးေတြတဲ့) ခုနလုိ သူတုိ႔ေတြႀကြလာရင္ ႀကဳိဆုိႏႈတ္ဆက္ရမယ့္အထဲမွာ ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္၅တန္းေလာက္ကစတာထင္တယ္။ ဆရာမေတြက ဒီလုိသင္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြလာရင္ ရွိခုိးရမယ္တဲ့။ ရွိမခုိးရင္ဒဏ္ရုိက္မယ္တဲ့။ ဆုိေတာ့ ရွိခုိးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဒင္ဘဲလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဆရာမေတြက အစ ရွိခုိးႀကတယ္ဗ်ာ။ လက္အုပ္ေလးေတြကုိခ်ီလုိ႔။ အရာရွိႀကီးေတြကေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီးလုိအပ္သည္မ်ားကုိ မွာစားၿပီးၿပန္သြားႀကတယ္။ ႀကဳံလုိ႔ေၿပာရဦးမယ္။ သူတုိ႔မလာမွီေန႔ေတြဆုိရင္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အလြန္ေပ်ာ္သဗ်ား။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ မလာမွီ ဖာစရာေထးစရာေတြ ဖာဖုိ႔ၿပင္ဆင္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာ ဆရာမေတြအလြန္အလုပ္မ်ားႀကလုိ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ စာမသင္ႏုိင္ဘူးေလ။ အတန္းေမာ္နီတာက အစ အဲဒီလုိမ်ဳးိႀကားရရင္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ ဒီေန႔ငါတုိ႔စာသိပ္သင္ရမွာမဟုတ္ဖူး လြတ္လပ္ၿပီ ဆုိတဲံ့မ်က္ႏွာေပး နဲ႕ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးေပါ့ဗ်ာ။ တခါတေလ အရမး္ရမ္းကုိ ဂရိတ္ႀကီးေတြလာေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပါ ပ်ာယာေရာကူခတ္ေပးရတာေပါ့။ တစ္ၿခားႏုိင္ငံကေက်ာင္းေတြမွာလဲဒီလုိ မရွိမဟုတ္ပါဘူး။ရွိပါတယ္။ ကြာတာက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းေတြမွာက ေႀကာက္စိတ္နဲ႕ေလာကြတ္ပ်ဳငွာဆက္ဆံရတာပါဘဲ။ အဲဒါက်ိန္းေသပါတယ္။ ၿပန္ေတြးႀကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဆရာမေတြလဲ ရွိခုိးခ်င္တယ္ရယ္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ မရွိခုိးရင္ အလုပ္ၿပဳတ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးႀကီးက သူတုိ႔ကုိဖိစီးႏွိပ္စက္ေနတာကုိး။ အဲဒါထက္ ဒီလက္အုပ္ခ်ီတဲ့ ကိစၥက ဘယ္ေလာက္ထိတာသြားခဲ့လည္းဆုိေတာ့ ၈၈မ်ဴိးဆက္ေနာက္ပုိင္း ကေလး လူငယ္ေတြရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ငါတုိ႔ဆရာ ဆရာမေတြေတာင္ သူတုိ႔ကုိ လက္အုပ္ခ်ီရတယ္ဆုိတဲ့ ဆုိဒ္ကုိ တစ္မ်ဴိး ေႀကာက္စိတ္တစ္မ်ဴိးမသိမသာဝင္သြားတာပါဘဲ။ ဆုိေတာ့ ေနာက္ပုိင္းလူငယ္ေတြ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္မဝင္စားတာ အၿပစ္ေၿပာလုိ႔ကုိမရပါဘူး။ ဘာေႀကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အစဦးပုိင္းပညာသင္ယူ ရာေနရာ အေၿခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာကအစ အေၿခအၿမစ္မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ လုိက္နာရမယ္ နာခံရမယ္ဆုိတဲ့ အေႀကာက္တရားေတြကုိ သင္ယူခ်င္စိတ္မရွိဘဲ နဲ႕ မသိမသာသင္ယူခဲ့မိလုိ႔ပါ။ ရွိခုိးခုိင္းတာကုိၿပန္ဆက္ရရင္ ရွိခုိးကန္ေတာ့တာကုိ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ သူမတူေအာင္ေတာ္တဲ့ ညဏ္ႀကီးရွင္ဗုိလ္ေနဝင္းရဲ႕ လက္ထက္မွာ အစၿပဳိးခဲ့တာပါ။ ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ဆုိတဲ့ကာဗာယူၿပီး အတင္းဇာတ္သြင္းခဲ့တာပါ။ အမွန္က ၿမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ အေလ့အထရွိခုိးကန္ေတာ့တာနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ စကားနဲ႕ဆုိရင္ေတာ့ မိမိထက္ ညဏ္ပညာအရေသာ္လည္းေကာင္း အက်င့္စာရိတၱအရေသာ္လည္းေကာင္း အသက္အရြယ္အရေသာ္လည္းေကာင္း သာမွရွိခုိးထုိက္၏ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားခဲ့ရဘူးလုိ႔ပါ။ အတိအက်မဟုတ္ဘဲ မွားရင္လည္းမွားပါလိမ့္မယ္။ အႏွစ္သာရကေတာ့ူ ရုိေသေလးစားရွိခုိးထုိက္တဲ့ လူပုဂၢဳိလ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ မိမိထက္အသက္ပင္ငယ္ေသာ္ၿငား ရွိခုိးထုိက္၏ ဆုိတာဘဲ မဟုတ္ဖူးလားဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေနၿပီး ယေန႕ထက္ထိ ဆရာ ဆရာမမ်ား နဲ႔ အမ်ားၿပည္သူေတြဟာ သူတုိ႔ရင္ထဲမွာ ရုိေသေလးစားစိတ္စုိးစဥ္းမွ်မရွိပါဘဲ ေႀကာက္စိတ္အရင္းခံၿပီး ရွိခုိးေနႀကရတာကုိပါ။ ရင္နာဖုိ႔အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ရာဇဝင္ကေတာ့ ေၿပာမဆုံးေပါင္ေတာသုံးေထာင္ တြင္တြင္ႀကီးကုိ ရုိင္းေနေတာ့တာဘဲ။ ဘယ္တတ္နုိင္ပမလဲ။ ဒီလုိဘဲ လက္ပုိက္ႀကည့္ေနရမွာဘဲ။

posted by သက္စံ
at 1:10 PM Permalink