2
comments
|
Thursday, September 28, 2006
ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ အသိစိတ္က ျပန္ျပီး ႏိုးထလာသည္။ ကေရာင္ေျခာက္ျခားႏွင့္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ လက္တံက ၅ နာရီ ၃၀မိနစ္ နီးနီးထိ ခရီးေပါက္ေန၏။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ ျပတင္းေပါက္မွ ေမွာင္ျပျပ အလင္းေရာင္ကို ၾကည့္၍ ဒါ ညေန ၅ နာရီခြဲ ပငျ္ဖစ္သည္ဟု စိတ္ကဇေဝဇဝါႏွင့္ မွတ္ယူလိုက္ အျပီး.. အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးခြန္းတခုက ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လိုက္ပါလာသည္။ ငါဘယ္ေရာက္ ေနတာဘာလိမ့္။ မေသခ်ာ မေရရာျခင္းမ်ား ႏွင့္အတူ.. ဒါရန္ကုန္လား၊ က်ေနာ္ ေနထိုင္အေျခခ်၊ ျပီးျဖစ္ေနတဲ့ ေရျခား ေျမျခားက ျမိဳ.ၾကီး တျမိဳ.လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ့္ရဲ ့ျမိဳ.ေလးလား၊ ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းကို ေမးအျပီးမွာ က်ေနာ္ အေတာ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားသြားသည္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္ျဖင့္ ဒီလိုအူေၾကာင္ၾကား ကိစၥမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္မွာ မဆန္းလွေတာ့။
တကယ္႔ကိုပင္ အခိုက္အတန္႔ကာလ တခုထိ ကိုယ္လက္ရွိ ေနထိုင္ရာေဒသ တခုကုိ မွတ္မိႏိုင္စြမ္း မရွိေလာက္ေအာင္ စြမ္းအားထုထည္ၾကီးမားလွသည့္ အိပ္မက္တမ်ိဳး မက္ျပီး ႏိုးထလာတိုင္းေပါ႔။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္၊ ဒီျမိဳ.ေလးနဲ႔ ပတ္သတ္လာလွ်င္ သိပ္ျပီးSensitive ျဖစ္လြန္းအားၾကီးလွသည္။ ေဘးဘီဝဲယာကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ ၊ျပတင္းေပါက္ မွ တပိုင္းတစ ဝင္လာေသာ ေနဝင္ရီတေရာ အလင္းေရာင္က ျပန္႕က်ဲေနေသာ စာအုပ္ႏွင့္ စာရြက္မ်ား၊ မီးပူ မတုိက္ရေသးေသာ အဝတ္ ဖိုးရိုဖားရားမ်ားကို ျပီတီတီႏွင့္ လွစ္ျပေနသည္။ ေအးစိမ့္စိမ့္ ေဆာင္းဝင္ခ်င္စ ေလကလည္း ျပတင္းႏွစ္ခုလုံး မွ ဘယ္သူမ ဂရုမစိုက္တဲ႔ လုူရမ္းကား တေယာက္လို က်ေနာ္႔ အေရျပားကိ ုလာေရာက္ ရိုက္ခတ္သည္။
ေဩာ္... အင္း. ဒါဆိုေသခ်ာပါျပီ.. ဒါရန္ကုန္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ က်ေနာ့္ရဲ ့ျမိဳ.ေလးလည္း မဟုတ္ဘူး။ တေယာက္တည္းေပမည့္ ခတ္တိုးတိုးသာ က်ိန္ဆဲ လိုက္မိသည္။ အိပ္မက္ထဲက ျမိဳ႕ေလးကုိ သိပ္ႏွေမ်ာေနမိတာကိုး။ အရင္က အၾကိမ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းလို ဘဲ အိမ္မက္ထဲတြင္ က်ေနာ္႔ ျမိဳ.ေလး၏ ပုံရိပ္ ကတိက် ျပတ္သား လြန္းေနသည္ေလ။ ဒါတြင္မက.. ေရေငြ႔မ်ားတဲ့ ေလထု၊ ရနံ႔၊ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ သစ္ရြက္တို႔ ရဲ့ စိမ္းလမ္းပံု အေရာင္အေသြး ကအစ အေသးစိတ္ တူညီလြန္းလွသည္။ တခါတရံ က်ေနာ့္ ဝိၿငာဥ္္သို႔ မဟုတ္ မသိစိတ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနစၪ္အတြင္း၊ မိုင္ေသာင္းခ်ီ ေဝးေသာ က်ေနာ္႔ ဇာတိ ျမိဳ.ကေလးသို႔ ခရီးမ်ားႏွင္ေနသလားဟု ဂမၻီရဝတၳဳ ဆန္ဆန္ စၪ္းစားမိေသး၏။
အိပ္မက္ထဲတြင္ေတာ့ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ အိိမ္ေရွ ့တြင ္က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသည္။ ၁၀တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက ေနာက္ဆံုးစီိးထားေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ အသစ္ေလးစီးျပီး အိမ္ေရွံ တြင္ က်ေနာ္ လမ္းေလ်ွာက္ေနသည္။ မင္းကုသ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆင္ဆင္တူသည္ဟု ယူဆရေသာ.. ခ်ိဳင့္ခြက္အေပါင္းႏွင့္ ကတၱရာ လမ္းေဟာင္းေလးေပၚတြင္ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း လူတစ္ဦးမွမရွိ။ တျပိဳင္တည္းမွာပင္ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက ္ဘာအရင္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟ ုအၾကံလည္း ထုတ္ေနမိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ဆိပ္ကမ္းမွ သင္းေဘာတစီး၏ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ဥဩဆဲြသံႏွင့္ အတူ အေတာ္အသင့္ ျပင္းေသာ ေလကေလး တစ္ခ်က္ကလည္း ျဖတ္တိုက္အသြား.... ျခံေနာက္ေဖး၊ ေဘးအိမ္မ်ားတြင္ စီတန္း စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ အုန္းပင္မ်ားမွ အုန္းလက္မ်ား တရွဲရွဲျမည္ေအာင္ လႈပ္ခတ္သြားပံုကို က်ေနာ္ ေက်ေက် နပ္နပ္ ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္ေတာ့ မသိ။ ျမိဳ.ေလးကို အိပ္မက္တိုင္း အုန္းပင္ေတြ ယိမ္းထိုးပံု မပါလွ်င္ မျပည့္ဆံု သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
ဟုတ္တယ္ ေလသင္းနံ႔၊ ဒီ ေလသင္းနံ႔ေပါ႔.. က်ေနာ္ ၁၆ ႏွစ္နီးပါး ေနစဥ္ ရႈရွိုက္လာတဲ့ ေလ၊ ငဝန္ျမစ္ကို ျဖတ္ျပီး ေရာက္လာတဲ႔ ေလ၊ ႏုပ်ိဳ လတ္ဆပ္ျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလ၊ ဒီလို ေလသင္းနံ တစ္ကမာၻလံုးမွာ ဒီတစ္ျမိဳ႕ ပဲရွိတယ္။
ဒီလိုႏွင့္ က်ေနာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းေထာင့္မွ စာအုပ္ဆိုင္အိုေလး ဘက္သို႔ ေျခဦး လွည့္မိသည္။ က်ေနာ္ စာစဖတ္တတ္သည့္ အရြယ္မွစ၍ ၁၆ႏွစ္သားခန္႔ အထိ၊ ..ေက်ာင္းဖတ္စာ၊ ဗလာစာအုပ္မွ စျပီး ေရြေသြး၊ ေတဇ၊ သရီးဒီဂ်ာနယ္၊ တံခြန္ႏွင့္အင္အားတုိ႕လုိ ေခတ္ဦး အားကစား ဂ်ာနယ္မ်ား အထိ ဝယ္ယူခဲ့ဘူးသည္။ ဆိိုင္နံမည္ ရွိေသာ္ျငားလည္း ဆိုင္ရွင္ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားၾကီး လင္မယားအား အစြဲျပဳ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ ေဘာ္ဒါတသိုက္က အဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးဆိုင္ဟုသာ ေခၚက်ေလသည္။ ယေန႔လက္ရွိတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး သက္ရွိထင္ရွား ရွိမရွိ မေသခ်ာ လွေသာ္လည္း အိပ္မက္ထဲတြင္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ ဆိုင္ေလးေရာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးပါ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ႏွစ္ခန္႔ကအတိုင္း ျဖစ္သည္။
ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ ေရခ်ိုုဳးရန္ အိမ္သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္လာခဲ႔မိသည္။ သံဇကာကြက္ အိမ္ေရွ႕တံခါးအား အသာေလး ဆြဲမ၍ အိမ္တြင္းသို႔ ဝင္လိုက္၏။ အိမ္တြင္းရွိ ေမွာင္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ က်ေနာ္မွ လြဲ၍ မည္သူမွ ရွိမေနပါ။ အေဖ့ ေဆးကုခန္း၊ အေဖ့ အလုပ္စားပြဲ၊ အိပ္ခန္းငယ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းျပီး ေရခ်ိဳခန္း ရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိ လာခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္မည္သို႔ မ်ွ ေမ်ွာ္လင့္မထားေသာ ပစၥည္းေဟာင္းေလး တခုက က်ေနာ့္ကို မွင္သက္သြားေစ မိသည္။ ဖံုအလိမ္းလိမ္း ႏွင ့္မြဲေျခာက္ေျခာက္ လိေမၼာ္ေရာင္ျခင္း ေတာင္းအိုေလးတစ္လံုး။ မူလတန္းနွင့္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး.. အေမ ထည့္ေပးသည့္ ထမင္းဘူး၊ ေရဘူးရယ္၊ လက္သုတ္ပဝါေလး တထည္ရယ္၊ ဒီေတာင္းေလးထဲ ထဲဲ႔ ျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ တာေပါ႔။ အထက္တန္း အေရာက္တြင္ေတာ့ စုတ္ခ်ာလာျပီး အေမက အသစ္ဝယ္ေပး ေတာ့သည္။ ယေန႔ထိ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး အစြဲအလမ္း မၾကီးလွသူဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ၾကီးခဲ့သမွ် ယခု ဤေတာင္းစုတ္ကေလး ႏွင့္ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျပန္ေတြ႔မွ မည္မွ် အစြဲအလမ္းၾကီးေၾကာင္း သတိထားမိေတာ့သည္။ ေတာင္းေလးအား ပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္ မိ၏။ ပြန္းေနေသာ ပလတ္စတစ္ သားမ်ားမွ ရွတတ အထိအေတြ႔ကို လက္က ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ခံစားမိသည္။ အိပ္မက္ထဲမွ က်ေနာ္ အိပ္မက္မက္ေနမွန္း တျပားသားမွ် ရိပ္မိပံုမေပၚ။
သုိ႔ႏွင့္ သံုးထပ္သားမ်ား ကာရန္ထားေသာ က်ေနာ့္ ကိုယ္ပိုင္ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ခ်ိဳးအဝင္လိုက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေနျပီးေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တဦးကို ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူကေတာ့ အ့ံဩဟန္မျပ၊ ဂရုလည္း မစိုက္ဘဲ က်ေနာ့္ အိိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲေလ်ာင္းကာ လက္ကိုင္ တီဗီဂိမ္းေလးအား သဲၾကီးမဲၾကီး ကစားေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ တီဗီဂိမ္းေလးမွ တတီတိီျမည္သံ အျပင္ ေမွာ္ရံုေတာသို႔ မေတာ္တဆေရာက္ရွိ သြားသည့္ သာမာန္လူတဦး၏ အံ့ဩဝမ္းသာ ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ိဳး က်ေနာ့္ကိုယ္တြင္းမွ ဖိတ္စင္က် ေနသည္။ သူ႔ပံုကို ၾကည့္ရတာ လြန္ခဲ့တဲ့၇ႏွစ္၈ႏွစ္ေလာက္တုန္းက အတိုင္ဘဲ ပိန္ကပ္ကပ္။ က်ေနာ္က ျပာျပာသလဲ ေဟ့ေကာင္ မင္းမိန္းမရျပီး ေတာင္ဒဂံုမွာေနတယ္ဆို။ သူက ငယ္ငယ္က အက်င့္အတိုင္း ျပံဳးစိစိနဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ၊ မင္းစက္ဘီး ထုတ္လိုက္ေလ.. ငါတို႔ ေကာ္ရည္ သြားေသာက္ၾက ရေအာင္။ ဟာ.. ဟုတ္ပ ခုမွသတိရ မိတယ္။ က်ေနာ္ျမိဳ.ေလး၏ အထူးစပယ္ရွယ္ အစားအေသာက္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးႏွင့္ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲ ျဖစ္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါး နာမည္ၾကီးပံု ကေတာ့ လူတိုင္းနီးပါး သိျပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြြဲ အေၾကာင္းေတာ့ အေတာ္ လူ သိနည္း ေလသည္။ ရန္ကုန္ေကာ္ရည္ ႏွင့္ မတူ၊ အရည္ၾကဲၾကဲ၊ ညွပ္ေခါက္ဆြဲ (ေဒသအေခၚ ဆန္ေခါက္ဆြဲ) ထည့္စားေလ႔ရွိသည္။ ကန္စြန္းရြက္ႏွင့္ငပိေတာင္းတို႔ လုံးလံုး အသုံးမျပဳ။ ယခင္ ခ်ာတိတ္ဘဝတုန္း ကေတာ့့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းရယ္ တျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ား အုပ္လိုက္္နဲ႔ စက္ဘီးေတြ စီးျပီး ေကာ္ရည္ဆိုင္ သြားၾကပံုကို သတိရမိ၍ ေဟ့ေကာင္ အရင္တုန္းက အတိုင္းဘဲလား ဟုအရင္းမရွိ အျဖားမရွိ ေမးလိုက္မိ၏။ သူကလည္း က်ေနာ့္ စိတ္ထဲကို ျမင္ရသည့္ အတိုင္း အင္း ဟု... တံုးတိတိနွင့္ ျပန္ေျဖ သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္... ထုိအခ်ိန္ အေရာက္တြင္ ေအးစက္စက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လွေသာ.. ေတာင္ပိုင္းကယ္လီဖိုးယား၏ မိစာၧ သဲကႏၱာရ ေလမ်ိဳးသည္ က်ေနာ့္ႏွင့္ က်ေနာ့္ျမိဳ႕ကေလးအား ရက္စက္စြာ ျဖတ္ေတာက္ လိုက္ေလ ေတာ့သည္။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား
ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ နည္းပါးလွေသာ က်ေနာ့္ အိမ္ေရွ ့လမ္းကေလးသည္ ယခုအခါ အိမ္ေဘးတြင္ အသစ္တည္ေဆာက္ထားေသာ တည္းခိုခန္း၊ ကာရာအိုေကခန္း၊ ေဘာလံုးပြဲရံု တို႔ႏွင့္ အတူ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနသည္ ဟု ၾကားသိ ရသည္။
အိပ္မက္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမွာ အမွန္တကယ္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည္ဟု ဆိုၾကျပီး ယေန႔အထိ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ေခ်။
က်ေနာ့္ျမိဳ ့ေလးမွ ယေန႔ ခ်ာတိတ္မ်ားသည္ အုပ္စုဖြဲ႔ ဆိုင္ကယ္မ်ားစီးျပီး ေၾကးအိုးႏွင့္ ဘီယာဆို္င ္မ်ားသို႔ သြာသည္ဟု ေျပာျကသည္။
ဧရာဝတီတိုင္း၏ ျမိဳ ့ေတာ္ အားျမိဳ ့ေလးဟုေခၚဆိုေနျခင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကန္႔ကြက္ၾကေသာ္ လည္းက်ေနာ္ကေတာ့ ဆက္ေခၚျမဲ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ ့ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚမွ ေတာဆန္ဆန္ ျမိဳ.ေလး တစ္ျမိဳ ့သည္... ေမြးဖြားၾကီးျပင္းရာ ျမိဳ.ေလးတစ္ ျမိဳ ့သာ ျဖစ္ေပသည္။ posted by boedawgyi
2 Comments:
အကိုေျပာမွ ညီမဇာတိကို သိပ္လြမ္းလာမိျပန္တယ္… ဒီလိုပဲအကိုေရ ယုတ္မာတဲ့လူတစ္စုေၾကာင့္ အားလံဳး ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာ.. ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္…
6:45 PM
ုကိုေမ်ာက္ရဲ႕ ဘေလာက္ကိုလင္းလက္ရဲ႕ဘေလာက္ကေနတဆင္႔၀င္ၿပီးဖတ္ၿဖစ္တာကပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကစာဖတ္ပရိတ္သတ္အသစ္ပါ။
ကိုယ္တိုင္ဘေလာက္ ေရးဖို႔ေတာ႔ၾကိဳးစားေနတံုးပါဘဲ။
အစ္ကိုအိမ္မက္က...လန္႔ႏိုးသြားေတာ႔...ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲေတာင္
မစားလိုက္ရေတာ႔ဘူး....ဟဲဟဲ...
ေနာက္လဲအၿမဲ၀င္ဖတ္မယ္ေနာ္....
5:22 PM
Post a Comment
<< ေမ်ာက္တုိ႔၏အိမ္သုိ႔ သင္ၿပန္လုိက ၿပန္ႏုိင္ပါသည္။