<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- data-ad-client=pub-8069393761167719 --> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar/20801606?origin\x3dhttp://7monkeys.blogspot.com', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe", messageHandlersFilter: gapi.iframes.CROSS_ORIGIN_IFRAMES_FILTER, messageHandlers: { 'blogger-ping': function() {} } }); } }); </script>
0 comments | Monday, September 25, 2006

Iraq For Sale က အေမရိကန္ဒုသမၼတ Chiney ႐ွယ္ယာအမ်ားစုပုိင္တဲ့ Halliburton Company ရဲ ့အ႐ႈပ္ေတာ္ပုံကုိ ဖြင့္ခ်ထားတဲ့ မွတ္တမ္း႐ုပ္႐ွင္လုိ ့ဆုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ့ဆီမွာ မ႐ွိတဲ့ အတြက္ အကုန္မႀကည့္ရေသးပါ။ အၿမည္းကုိေတာ႔Youtubeမွာ iraqforsale.orgကေနၿပီးေတာ့ တင္ေပးထားပါတယ္။ ေနာက္တကားကေတာ့ အေမရိကန္ မီဒီယာတုိင္ကြန္း Rupert Murdoch's Fox Channel ကေနတဆင့္ အီရတ္စစ္ဆင္ေရးအတြက္ ဝါဒၿဖန္ ့မႈကုိ ကမၻာသိေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ထားတဲ့ Outfoxedမွတ္တမ္းကားပါ ။ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ ဒါပါဘဲ။ အုပ္ခ်ဴပ္သူ အစုိးရက ၿပည္သူေတြကုိ ညာၿခင္တုိင္းညာလုိ႔ မရပါ။ အစုိးရ သည္ အခြန္ထမ္း ၿပည္သူေတြရဲ ့ဆန္ကုိ စားေနရတာပါ။ ၿပည္သူ ေတြရဲ ့ေငြ၊ အခြင့္အာဏာ၊ ယုံႀကည္မႈကုိ အလြဲသုံးစား လုပ္ရင္ သူတုိ ့ဆီကမီဒီယာေတြက လက္ပုိက္ရပ္ႀကည့္မေနပါဘူး။ အားလုံးကုိမခၽြင္းမခ်န္ေဖာ္ထုတ္ပစ္တာဘဲ။ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ဆီမွာလဲ အဲဒီလုိ ၿပည္သူ ႕စာနယ္ဇင္းသမားေတြ အမ်ား ႀကီး႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္နဲ႕ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ လူထုေဒၚအမာ၊ လူထုဦးစိန္ဝင္း၊ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္(ကၽြန္ေတာ့္အသိေတာ္ေတာ္မ်ားကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ နဲ႔ ့ႏႈိင္းယွဥ္ေၿပာဆုိႀကပါတယ္) ။ အမ်ားႀကီးမွအမ်ားႀကီးပါ။ သူတုိ ့ေရးတဲ့စာေတြ အားလုံး(သ႔ုိ ့မဟုတ္)ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကုိ ကၽြန္ေတာ္မဖတ္ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္မိသေလာက္နဲ ့တင္ သူတုိ ့ကုိ အရမ္းေလးစားမိတယ္။ အဲဒါနဲ ့တၿပဳိင္ထဲ လြတ္လပ္ေရး ေႏွာင္းပုိင္းေခတ္ သတင္းစာနဲ ့မီဒီယာေလာကကုိ အားက်စိတ္ ၊ တပ္မက္စိတ္ေတြက ဖတ္မိတဲ ့အခ်ိန္တုိင္း တဖြားဖြားေပၚေနေတာ႔တာဘဲ။ စိတ္ေတာ့လဲ သိပ္မေလွ်ာ့ပါဘူး။ ဒီိ္္ိ္္ိဘက္ေခတ္ စာေရးဆရာမ်ားတြင္လည္း မွန္ရာေရးခ်င္သူေတြအမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လည္း သိတဲ့အတုိင္း ဘဲ။ ဆင္ဆာလြတ္ေအာင္ ေရးေနရတာေလးဘဲကြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အကုိႀကီးကုိေအးခ်မ္းက ဒီလုိေၿပာဖူးတယ္။ “ညီေလးေရ အားလုံး က ဒီႏုိင္ငံေရးစနစ္မွာဘဲ အဆုံးသတ္ တာကြ”တဲ့။ ကုိသီဟကေတာ့ “ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စင္ကာပူလုိ ခ်မ္းဘဲခ်မ္းသာၿပီး သတင္းမီဒီယာမလြတ္လပ္ တာကုိမႀကဳိက္ဖူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုပ္ခ်င္္တာက အဘက္ဘက္က ဒီမုိကေရစီနည္းနည္းက်က်တုိးတက္တဲ့ႏူိင္ငံတႏူိင္ငံ အၿဖစ္နဲ႕” တဲ့။ ဒါလည္းဟုတ္သည္ပင္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ စင္ကာပူလုိတုိးတက္ခ်မ္းသာ ေသာႏုိင္ငံကုိ အလြန္အားက်မိသည္။ ကုိေအးခ်မ္း၊ ကုိသီဟတုိ ့ႏွင့္ေၿပာဆုိေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆနည္းနည္းေၿပာင္းသြားသည္။ ဒါေတြ ေရးရလွ်င္ဆုံးမည္မဟုတ္။ အဓိက ကေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့၊ တုိးတက္တဲ့တုိင္းၿပည္၊ ႏုိင္ငံအေႀကာင္းေၿပာႀကၿပီဆုိရင္ သတင္းမီဒီယာ အခန္းဟာ အလြန္အေရးပါတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့မွာ သိသိႀကီးနဲ ့ခံေနရတာ ကုိေရးခ်င္တာပါ။ ဘာလုိ ့လဲ ဆုိတာကေတာ့ လူထုဦးစိန္ဝင္းရဲ႕ ့ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္မိသူဆုိရင္သိပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပုိင္း ကထဲက အစုိးရက ေပါက္တ႔ဲ မၿဖစ္စေလာက္ ခ်ီးေလး႐ႈ ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ ခ်ီးဘူးအစုိးရက အေနာ္တုိ ့ကုိဘယ္ေခတ္နဲ ့မွမတူေအာင္လြတ္လပ္စြာ ခ်ီးေရးခြင့္ေပးေနပါတယ္လုိ ့ေအာ္ၿပီး ဖားေန သာယာေနသူ တခ်ဴ႕ိ ့ေသာစာနယ္ဇင္းသမားအမည္ခံ အာလဝီေမာင္႐ႊီး ေတြ သိပ္ႀကည့္ေစခ်င္တာပါဘဲ။ ဆုိေတာ့ ေပါ့ပ္ေဆာင္းပါး ေတြေရး ၿပီး တကယ့္စာနယ္ဇင္းသမားႀကီးလုိလုိ ဘာလုိလုိ နဲ ့လူတြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး အစုိးရဘက္ကေန ဝါဒၿဖန႔္ သူေတြ သတိသာထားေပေတာ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႐ြာထားစမ္းပါ ေဗ်ာင္လိမ္ဆရာသမားေတြေရ။ ဒါေပမယ့္ အလွည့္က် မႏြဲ ့စတမ္း ေပါ့ ။ ဟဲ ဟဲ။

posted by သက္စံ
at 12:25 PM Permalink