0
comments
|
Thursday, January 11, 2007
ဒါနဲ႔ စက္႐ံုကရတဲ့ ပညာတခုျပရဦးမယ္။ ေနရာတခုရဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ယံုၾကည္ေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းေတြေပါ့။ ဒါေတာ့ ဆရာတပည့္ လက္ဆင့္ကမ္းေနတတ္လုိ႔ ေျပာစရာမလိုဘဲ သူ႔အလုိလိုျဖစ္ ေနတယ္။ က်ေနာ့္ဆရာေတြ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလုိ႔ က်ေနာ္လည္း သ႐ုပ္ေဆာင္တတ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ငယ္တဲ့ က်ေနာ့္လက္ေအာက္ငယ္သားေတြလည္း က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္ေတြလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ပီျပင္လွေပတယ္။ လာဘ္စားတဲ့အက်င့္ဆိုးႀကီးကုိေတာ့ ျပင္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူးကြာဆုိတဲ့ စကားႀကီးက ၾကားေနရတဲ့ စိတ္ဓာတ္က်စရာစကားေတြပဲေပါ့။ “သူငယ္ခ်င္း မင္းလူႀကီး (အထက္ အရာရွိ) တေယာက္ေယာက္ကုိ ပီေအာင္မေပါင္းႏိုင္ရင္ မင္းရဲ႕တုိးတက္ဖုိ႔လမ္းေတြ မေသခ်ာဘူး သူငယ္ခ်င္း” အဲ့ဒီစကားဟာ က်ေနာ္ အၿမဲၾကားေနရတဲ့ စကားပဲေပါ့။ အထက္လူႀကီးေတြလည္း ၾကည့္ဦးေလ၊ သူတုိ႔႕ရဲ႕ေနရာျမင့္ဖုိ႔အတြက္ သူတို႔ထက္ႀကီးတဲ့ အထက္လူႀကီးေတြကုိ ဘယ္လုိဖားလဲ၊ ဘယ္လုိလိမ္သလဲဆုိတာေပါ့၊
ေခတ္ၿပဳိင္ရဲ႔ ကေလာင္သစ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္က “အေခ်ာင္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း”ဆုိတဲ့ေဆာင္းပါးထဲက စကားလုံးေတြပါ။စက္ရုံလူငယ္အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ႔ ရင္ဖြင့္သံေပါ့ဗ်ာ။ သူၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ လူငယ္ဘ၀၊ ပညာေရးဘ၀ ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္းမႈရာမွာ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးေတြကုိ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးေရးထားတာပါ။ သူႀကဳံေတြ႔ၿဖတ္သန္းရတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြက ၿပည္ၿမန္မာတခြင္ ပ်ဲပ်ဲစင္ေအာင္ ၿမင္ေန ႀကားေနရတဲ့အေႀကာင္းေတြပါ။သိပ္ၿပီးေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ထူးဆန္းတာက မင္းေဆြလုိ ဂ်ေလဗီငနဲေတြက ေတာင္ေရးေၿမာက္ေရး ေရးေနတာပါဘဲ။ သိသိႀကီးနဲ႔ၿဖီးတတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဆလံသေလာက္ပါတယ္။ အင္းေလ တကယ္တမ္းေၿပာရရင္ သူတုိ႔ေတြ မရွက္တတ္ေတာ့တာကလဲ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့...... posted by သက္စံ
0 Comments:
Post a Comment
<< ေမ်ာက္တုိ႔၏အိမ္သုိ႔ သင္ၿပန္လုိက ၿပန္ႏုိင္ပါသည္။